“Vandaag deed een recordaantal lopers mee aan de 42e PWN Egmond Halve Marathon en jij was er daar één van!”. De volgende tekst staat op de Facebook-pagina van de organisatie van de PWN Egmond Halve marathon. Ja, ik was er daar één van, maar ik weet niet of ik daar nou zo heel blij mee moet zijn. Volgens mij moet deze tekst daarom ook veranderd worden naar: “Vandaag probeerden een recordaantal lopers, ouders, kinderen, ooms, tantes, verre achterneven en nichten de start van een hardloopevenement te halen”. En om helemaal compleet te zijn moet hier nog een tweede zin bij: “Volgens de geruchten is 8 uur na de start nog steeds niet iedereen uit Egmond aan Zee; sommige overwegen een nacht in hotel Zuiderduin te blijven waar volgens de geruchten ook een wachtrij van verkleumde hardlopers staat.” De 42e PWN Egmond Halve Marathon, een logistieke chaos.
Egmond aan Zee, het heroïsche gedeelte.
Twee uur voor mijn geplande starttijd zat ik samen met Robbert en Nick, de blanke Keniaan, in de auto vanuit Hoofddorp richting Egmond aan Zee. Ik had er zin in, want de avond van te voren had ik de inmiddels beruchte Pasta di Robberto gegeten. Als Lance hier van had geweten had hij 7 Tour de Frances “clean” kunnen winnen. Het zou 36 minuten rijden zijn naar de pendelbusjes, vanwaar het ongeveer 15 minuten zou duren voordat we arriveerden in de buurt van de start-finish van de Egmond halve marathon. Let op, ik kies mijn woorden zorgvuldig: “zou”.
Natuurlijk ging ik er vanuit dat het allemaal iets langer zou gaan duren, maar we hadden de nodige speling. Gelukkig leek de reis voorspoedig te verlopen en al snel doemde het (lelijke) AFAS stadion van AZ Alkmaar op. Hé we zijn er al bijna, nice!
File op de afrit
Al snel werd duidelijk dat ik veel te vroeg had gejuicht, want we stuitten zomaar op een file. “We moeten er hier toch af”, zei Robbert nog nuchter terwijl hij nog even op de linkerbaan bleef rijden. Deze reed immers het vlotst. Al snel bleek er helemaal geen file te zijn op de snelweg. Er was namelijk sprake van een file op de afrit, de afrit die wij moesten nemen.
De tijd tikte verder en we schoten totaal niet op. Langzaam maar zeker veranderde mijn humeur. Ik zag het immers al aankomen: we gingen te laat komen voor de start. Meter voor meter maakten kwamen we dichterbij het einde van de afslag. Goed nieuws? Misschien, maar eigenlijk niet, want het stond gewoon vast tot aan de parkeerplaatsen voor de pendelbussen; de bussen die tot 1 km voor de start-finish zouden gaan brengen. Wat ben ik blij dat Robbert even niet door had dat de file op de afrit stond, anders hadden we er waarschijnlijk nu nog gestaan.
Te laat
Eenmaal aangekomen bij de pendelbussen bestond er nog de mogelijkheid dat we op tijd zouden gaan komen. Helaas had ik toen nog niet gerekend op 1) pauze-houdende buschauffeurs en daardoor een gebrek aan bussen en 2) falende mensen die er voor moesten zorgen dat de bussen snel en goed gevuld waren. Nu denk je misschien, ja die mensen hebben ook recht op (rook) pauze. Mee eens, maar niet als een dergelijk evenement in de soep dreigt te lopen. Honderden tot duizenden mensen stonden te wachten terwijl de race al begonnen was. Sterker nog, veel mensen hebben de start niet eens gehaald en zijn onverrichte zaken naar huis gegaan. Hoe kun je het dan maken om als buschauffeur vrolijk aan de kant en sigaretje te gaan roken?
Diverse deelnemers waren het zat en besloten de +- 5 km naar Egmond aan Zee rennend af te gaan leggen. Ik vond dat geen optie, maar inmiddels was mijn irritatie-level gestegen tot ongekende hoogte. Ik had er van te voren zoveel zin in, maar op een dergelijke manier hoefde het van mij niet.
Uiteindelijk kwam er toch een pendelbus opdagen waar wij in konden. Eenmaal aangekomen in Egmond aan Zee was de mijn startgroep al lang en breed vertrokken. Even snel omkleden en hup hup even 1 km warmlopen naar de start. We hadden het startschot gemist, maar we stonden wel aan de start. Iets wat niet iedereen kan zeggen!
Slalommen
Daar gingen we dan, tussen met alle respect de minder vlotte deelnemers en andere laatkomers. We zaten namelijk achteraan het laatste startvak met mensen die er meer dan 2 uur over zouden gaan doen. Prima natuurlijk, maar best vervelend als het parcours niet of amper toelaat tot inhalen.
Toevalligerwijs ben ik een redelijke skiër en weet daarom wat slalommen is. Iets dergelijks kan ik ook met hardlopen! In de praktijk betekende dit dat ik van links naar rechts de eerste paar kilometer heb afgelegd. Soms even over de stoep, eve over een hekje heen, je kon het zo gek niet bedenken. Gelukkig kon ik na 3 km slalommen door het hart van Egmond aan Zee eindelijk, het inmiddels zeer smalle, strand op.
Het strand, een heroïsche tocht
In totaal moesten de deelnemers die de start wel hebben gehaald 7 km over het strand rennen. Gemiddeld genomen was de breedte van het door lopers “aangestampte” strand denk ik 2 meter breed. Op deze 2 meter liepen de lopers die een stuk minder snel gingen dan ik op dat moment. Dit betekende dat ik moest inhalen door het extreem mulle zand. Na 1.5 km bedacht ik me dat dit geen doen was en haalde plan B uit de kast (eigenlijk bedacht ik het ter plekke).
Ik ging door de zee lopen. Toegeven, dit was niet ideaal, want je kreeg behoorlijk natte voeten, maar het zand was hier minder zwaar. Aan het begin was ik niet zo blij met mijn keuze, maar meter na meter begon ik het meer te waarderen. Dit was namelijk wel heel heroïsch en het uitzicht was dankzij het schitterende weer fenomenaal. James Cracknell style! Alleen een beetje jammer van mijn twee weken geleden gekochte wit-oranje hardloopschoenen.
Egmond, dan toch nog een succes?
Door de heroïsche tocht langs het strand en deels door de zee was zowel mijn moraal als mijn humeur beduidend gestegen. Misschien, heel misschien zou Egmond dan toch nog een succes worden. De fout lag immers ook deels bij ons zelf, want we hadden natuurlijk ook iets eerder kunnen vertrekken vanuit Hoofddorp.
Het einde van het strand kwam inzicht en ik was bijna halverwege. Nu moest ik alleen nog “even” terug door de duinen. Het parcours was nog steeds erg druk, maar ik kon hier redelijk doorlopen. De kilometers vlogen voorbij en er zat nog steeds een eindtijd in waar in van te voren blij mee was geweest.
De laatste hindernis, of toch niet?
Na 19 km stuitte ik op de volgens de organisatie laatste hindernis: de bloedberg, omschreven als “een behoorlijke heuvel”. Bloed, zweet en tranen was het niet, maar toegegeven makkelijk was anders. Eenmaal boven aangekomen had ik voor het eerst in het parcours bijna “vrij baan”. Mijn slalom talenten had ik niet meer nodig, dus ik besloot te versnellen.
Hierdoor legde ik mijn laatste kilometer sneller af dan al mijn voorgaande kilometers. Voor mij stopte de klok, uiteindelijk je enige concurrent, na 1 uur 33 minuten en 37 seconde. Lang niet gek! Ik was behoorlijk goed gemutst en nu was het enkel nog wachten op Robbert en de blanke Keniaan. Ongeveer 10 minuten later kwam Robbert aan die vertelde dat de blanke Keniaan was geknakt na ongeveer 16 km. Nog eens 10 minuten later kwam Nick aan, hij was moe, maar ook voldaan. En nu snel naar huis!
Schijten
De bloedberg bleek niet de laatste hindernis. De laatste hindernis was het zwaarste van allemaal en stond niet vermeld in het routeboekje. Samen met vele andere hardlopers en massaal toegestroomd publiek moesten we wachten op de pendelbussen. Wachten, wachten en nog eens wachten.
Na ruim 1.5 uur zaten we eindelijk in de pendelbus. Ik zat bijna voorin en hoorde ineens “Volgens mij is de bus nu vol, ik ga het nog even controleren” om na twee minuten terug de komen met de volgende mededeling: “Er kunnen nog 23 man mee”. Hoezo niet kunnen tellen? 23 man later konden we eindelijk vertrekken. Ik had inmiddels al langer gewacht om 5 km met een bus af te leggen dan dat ik over de halve marathon zelf had gedaan. Was ik maar gaan lopen … Ik moest namelijk zo nodig schijten!
Egmond halve marathon, een prachtig parcours maar ik schijt op de logistieke chaos. En ja ik weet dat dat niet zo fris is!
Toch wil ik graag proberen positief af te sluiten. De medaille is best mooi. Jammer alleen dat er geen jaartal op staat. Fail!
Timo Maarleveld, My Blog 